In aanwezigheid van genodigden en eregenodigden waaronder ereburgemeester Marleen Vanderpoorten en de leerlingen en het personeel van de school hield Atheneum Lier , campus Arthur Vanderpoorten de traditionele 11 novemberherdenking aan het monument van wijlen Arthur Vanderpoorten in de voortuin van de instelling.
Het monument Arthur Vanderpoorten aan de hoofdingang herinnert ons telkens weer aan beide bloedige wereldoorlogen WOI en WOII , aan die talloze gesneuvelden en oud-strijders, die ervoor zorgden dat wij vandaag in een vrije maatschappij kunnen leven.
Laureline, kleindochter van Marleen en leerling van de retorica hield de gelegenheidsrede : “Arthur Vanderpoorten was een van de belangrijkste Belgische politici van de jaren ’30, als senator van de liberale partij, voorloper van de huidige Open Vld.
Als Minister van Binnenlandse Zaken was Vanderpoorten aanwezig bij het laatste en dramatische onderhoud van de regering met Leopold III op het Kasteel van Wijnendaele in mei 1940. Daarna week hij met de regering uit naar Bordeaux in Frankrijk, waar Arthur Vanderpoorten ook belast werd met “Volksgezondheid”. Vanaf september 1940 verbleef hij in onbezet Frankrijk.
Hij was verantwoordelijk voor tienduizenden Belgische vluchtelingen die in het zuiden van Frankrijk ronddwaalden. Begin 1943 werd hij gearresteerd, vemoedelijk na verklikking, vanwege deze hulp aan zijn landgenoten. Hij werd opgesloten en gedeporteerd naar Duitsland, en kwam uiteindelijk terecht in het Kamp Sachenhausen.
Toen dit kamp werd geëvacueerd kwam hij in februari 1945 totaal verzwakt en uitgeput terecht in Bergen-Belsen. Er brak tyfus uit in het kamp en Arthur Vanderpoorten stierf er op 3 april 1945, enkele weken voor de bevrijding van het kamp.
Net zoals Arthur Vanderpoorten keerden miljoenen jonge mannen, jonge mensen zoals wij, nooit meer terug naar hun thuisfront. Bovendien waren er miljoenen gewonden en miljoenen andere mensen, familieleden en vrienden, die getekend werden voor het leven.
Reeds na de Wapenstilstand van WO I weerklonk overal de slogan “Nooit meer Oorlog”. Maar 40 jaar later kwam WO II. In de nasleep van beide oorlogen heeft de internationale gemeenschap samen gebouwd aan de hoop en het vertrouwen in een vredevolle toekomst: de Verenigde Naties werden opgericht in 1945; de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens kwam tot stand in 1948; een duidelijk signaal werd gegeven dat oorlogsconflicten ontoelaatbaar zijn en dat iedereen gelijk is en dezelfde rechten en behandeling verdient.
Ook op Europees niveau zocht men toenadering tot elkaar. Enkele zwaar getroffen landen, Duitsland, Frankrijk, Italië, Nederland, Luxemburg en België wilden ten allen koste vermijden dat er ooit opnieuw een dergelijke oorlog zou uitbreken.
Ondertussen groeide de Europese Gemeenschap uit en telt nu reeds 28 lidstaten.
We hoopten dat onze moderne maatschappij haar conclusies uit het verleden zou trekken.Het actuele conflict in Oekraïne bewijst echter dat vrede en vrijheid nooit definitief verworven zijn. Daarom is het belangrijk om, zoals vandaag, te blijven herinneren.
Hopelijk trekken de jongeren van nu, wij, de toekomstige leiders van morgen, hun lessen uit de geschiedenis en blijven ze waakzaam: waakzaam voor etnisch-religieus geweld en racisme, voor maatschappelijke uitsluiting, waakzaam voor terrorisme en zinloos geweld, waakzaam opdat de democratische beginselen van onze rechtsstaat niet in het gedrang zouden komen.
Alleen als wij allen deze conclusies trekken, zullen al deze jonge mensen niet voor niets gesneuveld zijn.”
SHARE