De lange, voorlopig uitzichtloze regeringsvorming en het aanhoudend gekissebis tussen partijen onderling en binnen partijen voeden dit scepticisme. Elke keer als we denken dat er beterschap op komst is, is er ergens wel een facebookbericht of een tweet die de prille hoop aan diggelen slaat.
Met eerder ongeloof dan scepticisme heb ik de saga gevolgd rond het fake news over kindergeld en hiermee een huis kunnen kopen, gebracht door de minister-president himself. Als een minister-president het zich kan permitteren regelrechte leugens te verspreiden, waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig?
De uitleg van zijn fractieleider in het Vlaams parlement, als zou dit aan de eigen achterban wel eens mogen, is je reinste onzin. Hij maakt de leugen op zich eigenlijk nog erger dan ze al is.
Het feit dat deze leugens passeren, dat de minister-president ermee wegkomt, zegt zoveel meer over mentaliteit en cultuur van een aantal van onze huidige "leiders" dan wat dan ook. Als men zelfs niet beseft dat dit liegen is en dus bedriegen, dan zijn we toch heel ver weg van de eerlijke politiek die ooit zo bewierookt werd in de code van de "Nieuwe politieke cultuur”.
Liegen doe je in de politiek, per definitie, nooit. Niet op het publieke forum en niet ten overstaan van de eigen achterban. Als je dit wel toelaat of tolereert, sla je de fundamenten van een democratische rechtsstaat aan stukken. Hoe kan je mensen vragen een oprecht oordeel te vormen en zich uit te spreken naar eer en geweten over beleidsdossiers, als je deze mensen niet objectief en eerlijk informeert.
Intussen proberen we mensen ervan te overtuigen zich in te zetten voor inspraak en participatie, zich goed te informeren over zoveel mogelijk dossiers en dan een oordeel te vormen. Mogen we dan van politici verwachten dat ze er tenminste voor zorgen dat deze mensen over eerlijke en volledige informatie beschikken?
SHARE