Een bepaalde groep asielzoekers heeft al asiel gekregen in een andere lidstaat van de Europese Unie, maar trekt toch door naar België en vraagt hier asiel en opvang om redenen die niets met asiel te maken hebben.
Een andere groep weigert dan weer terug te keren naar de Europese lidstaat die bevoegd is om hun asielaanvraag te behandelen volgens de zogenaamde Dublinregels. Ze blijven gedurende een lange periode onder de radar en verschijnen plots weer aan onze deur om opvang te vragen van zodra België verantwoordelijk is geworden voor hun asielaanvraag.
“Dit zijn misbruiken van de asielprocedure die onze asieldiensten en ons opvangnetwerk onnodig belasten. We moeten bescherming en opvang geven aan wie er echt nood aan heeft, maar we moeten wel hard optreden tegen wie er probeert misbruik van te maken, ” zegt minister van Asiel en Migratie Maggie De Block.
Mensen die reeds in een ander Europees land asiel hebben gekregen hebben in dat land dan ook recht op verblijf en op sociale bescherming. Om het zogenaamde asielshoppen tegen te gaan krijgen deze mensen voortaan geen opvang meer.
Daarnaast voorzien de Dublinregels dat België zes maanden de tijd heeft om een asielzoeker terug te sturen naar het Europese land waar hij of zij de eerste keer geregistreerd werd. Het is ook dat land dat volgens de Dublinregels verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag.
Als de asielzoeker binnen de 6 maanden het grondgebied niet heeft verlaten, wordt ons land zelf verantwoordelijk voor de behandeling van de asielaanvraag. Daarom duiken sommige asielzoekers 6 maanden lang onder bij familie, vrienden of kennissen, zonder een adres achter te laten bij DVZ.
Anderen wisselen dan weer bijna dagelijks van adres om onmogelijk opgespoord te kunnen worden. Ze verschijnen terug wanneer de zes maanden afgelopen zijn om vervolgens opnieuw asiel aan te vragen en dus opvang te krijgen.
Fedasil zal deze opvang voortaan weigeren. DVZ kon sowieso al de termijn om het grondgebied te verlaten verlengen tot 18 maanden indien er zich een ernstig risico tot onderduiken voordoet.
Beide groepen asielzoekers krijgen wel ondersteuning indien zij terug willen keren naar het land waar ze al een statuut hebben (erkend asiel of in procedure). Bovendien zal Fedasil een weigering tot opvang wel telkens op individuele basis beoordelen en daarbij rekening houden met de kwetsbaarheid van de betrokken personen, zoals bv. in het geval van ziekte.
Ten slotte lanceert men ook een informatiecampagne gericht op deze specifieke doelgroepen om het misbruik van de procedures verder te ontraden.
SHARE